De acteur/actrice vertelt over een vriend. Een vriend, die heel -maar dan ook héél- dom is.
Maar… zou het kunnen dat mensen toch volmaakt zijn? Dat de Schepper een spontaan evenwicht voorzien heeft? Dat we onze gaven moeten samentellen en niet afzonderlijk beoordelen?
Waarom noemen we iemand die voor 98% wiskundig begaafd is en slechts 2% empathie kan opbrengen, een genie, terwijl we iemand die nauwelijks voor 2% verstand heeft, maar wel voor 98% liefde uitdraagt, een debiel vinden?
Zouden vogels echt zoveel dommer zijn dan olifanten, omdat hun hersens kleiner zijn? Misschien zitten er achter dat bekje in verhouding wel meer en betere hersenen dan achter die slurf?
Heb je trouwens al ooit een olifant gezien, die kan vliegen? Nee, toch?